Περάσανε τα χρόνια και δεν φάνηκες
τις ώρες του χειμώνα που σε ζήταγε η ψυχή
πένα πάνω σε χαρτί
στίχος μου έγινες
Δεν είναι ποίημα
είναι ρίμα στη ρίμα
αφού με ξέρεις καλά
κάτι τέτοιες στιγμές
δεν δίνω μία απλά
Κολλάει λίγο και περνά
μ'ενα ποτήρι κρασί
μ'ενα τσιγάρο στο φάρο
μέσα στη νύχτα καυτή
κραυγή ανάσα και δάκρυ
ένα αστέρι φωτίζει
τις πληγές που αφήσαν
μια κιθάρα, δυο στίχοι
Ήθελα τόσα να πω
κι άλλα τόσα να κάνω
μα όσο φεύγεις σε χάνω
δε σε πιάνω ποτέ
Σ' έσβησα χτες
σήμερα πάλι σου γράφω
μύθο χρόνια σε πλάθω
όσα για σένα έχω κάνει
πήγανε στράφι στο ράφι
μες στο κουτί απο αναμνήσεις
για όσα θέλεις να ζήσεις
Από καρδιάς κατευθείαν
φεύγουν τα λόγια μανία
σαν εμπόδια σε δρόμο
κάθε ονειρό σου στοιχειώνω
και φοβάμαι τα βράδια
μη σου αφήσω σκοτάδια
στους δρόμους που περπατάς
αφού ο,τι αγαπάω σκοτώνω
σαν τον Μήδα λερώνω χρυσό
και τελειώνω εδώ
Σε καίω μια και για πάντα
της ζωής μου η μπάντα
πάει τουρ σε άλλα μέρη
και ελπίδα δεν έχω πως μια μέρα θα σ'εχω
αφού περάσαν τα χρόνια κι έχεις γίνει καπνός
και επειδή μην ξεχνάς
Δεν είμαι κανενός
