Keep calm and just breathe

Why we care so much of what other people think of us ?
No.. really now..i mean ..
why is it so important?
We have are own thoughts, are own needs and interests.Why we want to be accepted?
Accepted from whom? Parents? Friends? Peers? Acquaintances? ..
Its hard to understand that -we are only belong to ourselves-. We say things like that to us everyday but at what extend we really realise it?
We afraid of being judged or we afraid the critique. Are those two things -judgement and critique- the same or they are just two different words to state the same thing. When we judge is the act of stating our opinion. When we critique we do the same. So where is the difference? The difference is in the history of language.
''Judged'' derives from jus,(dikaion in Greek) and critique -reminds me the verb (krinw in Greek ) which means: i give my opinion on a certain issue.
We know that, we can open a dictionary and see those things, the issue is deeper though.
Why we are afraid of being judged or being under critique...and i can understand the first one no one has money to pay lawyers or want to end up in a prison...but i don't understand why we afraid of being criticised and i really don't understand the meaning of the phrase''constructive criticism''. Better not start the the -isms...
I am getting confused and i don't want to over think too much or analysing and stating the obvious. All the societal norms are formed in order to be able to live in a society ... but we are all so different and unique and lots of us struggle to conform to those societal norms ... then we make other societal norms to abide by and we find peers and people who are similar to us in order to move on .. All that in the sphere of the appreciation and the feeling of belonging somewhere.
And we forget that we belong to ourselves, who belong to the universe. Everything is so chaotic and as they say chaos has an order itself. All i want to say is that if we know who we are we will not have the feeling of being appreciated it will happen automatically as the universe has its own powers and a specific order that every one of us is everything and nothing at the same time.

Keep calm and ...

Νιώθω

Θυμάσαι που καθόμασταν δίπλα στο παράθυρο και ταξιδεύαμε με τις ώρες στο φως των αστεριών; Κάθε Παρασκευή δύο με πέντε το πρωί...και σίγουρα κάθε μεσημέρι γυρνώντας απ΄το σχολείο, απόγευμα, πετούσαμε τσάντα, κάναμε ένα τσιγάρο στα κρυφά και αφηνόμασταν για λίγο σε μελωδίες χωρίς όρια... Θυμάσαι δεν μπορεί... γι'αυτό καίγεσαι κάτι ξεχασμένα βράδια που δεν θες με κανέναν να μιλήσεις, ένα συναίσθημα του παρελθόντος θες να ξαναζήσεις και λίγο από τις εικόνες της Αθήνας του '80 που ονειρευτήκαμε και είδαμε μέσα από τα μάτια των φίλων που τις έγραψαν τραγούδι...
Αυτό το σημείο στη Βάθης που ποτέ δεν θα 'ναι πια το ίδιο ... τσιμέντο και άρωμα Ιουνίου, περιστέρια σε σύρματα της Δεη, σοκάκια δερμάτινα και τζιν ...Μηχανές και γκαζάκια, καπνός και ήλιος στην πλατεία, αστέρια οι κεραίες των σπιτιών ... χαλασμένο τηλέφωνο σπιρτόκουτο με σκοινάκι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι ...
Δεν πέρασαν οι εποχές.. απλώς άλλαξαν... Σου στέλνω τα βράδια και δεν απαντάς ενώ είσαι online...Είχε καιρό να με φλερτάρει ο Νόστος ... τόσο καιρό ούτε καν ο Μορφέας δεν ερχόταν ... μα σήμερα ο πρώτος χτύπησε το τζάμι με πέτρα βοτσαλάκι από την παραλία που είδαμε το ένα και μοναδικό ηλιοβασίλεμμα πριν σε αφήσω πάλι...
Του άνοιξα. Έστρωσα μαύρο σεντόνι και κόκκινα μαξιλάρια και άνοιξα το ράδιο να παίζει, άφησα λίγο την κουρτίνα ανοιχτή ίσα ίσα να βλέπω ουρανό και αφουγγράστηκα την πιο όμορφη μελαγχολία μετά από τόσα χρόνια ... αυτήν την γλυκιά που μας κρατά ζωντανούς, όχι την άλλη που δεν χωράμε πουθενά... αυτή της γλυκιάς μοναξιάς που τη νιώθεις στο στήθος σαν φλόγα που για κάποιο λόγο σου θυμίζει σκηνή απ΄το Τσακάλι και ποίημα της Γώγου μαζί ... Αυτή που την νιώθαμε ίδια τότε κάθε Παρασκευή ... και κάθε απόγευμα μετά το σχολείο...
Ρε ! Νιώθω ακόμα καταλαβαίνεις; ... Νιώθω.. είμαι .. υπάρχω..καταλαβαίνεις δεν χρειάζεται να εξηγώ .. εξάλλου ποτέ δεν νοιαστήκαμε για όσους παίρνουν τα λόγια μας ''αουτ οφ δε κοντεξτ'' ... Δεν τα κατάφεραν, στέκομαι εδώ... Θα γυρίσω μια μέρα... στο υπόσχομαι ... όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί άσε με να δω κι άλλα... και όταν χωρτάσω ... θα γυρίσω να πιούμε σοκολάτα να κοιταζόμαστε στα μάτια και να παίζει το κομμάτι το γνωστό...
Kαι που΄σαι στο 'χα πει και παλιότερα ... ν' ακούς τη διαίσθηση και κάτι που έμαθα εδώ ...
Να φοβάσαι τους επιτιδευμένα ευγενικούς .... σε περνούν για αγενή... όταν μιλάς αλήθειες.

Άκου κορίτσι

Άκου κορίτσι, 

καλός κι ο έρωτας 

αλλά σαν τη ζωή δεν έχει!

Δίνεσαι δένεσαι 

κι άλλο δεν έχεις 

την ψυχή σου σκορπάς 

σε λάθος αγάπες 

με αυταπάτες 

πουθενά δεν θα πας 

Ξύπνα και ντύσου 

και ζακέτα μη πάρεις 

σκούπισε δάκρια 

φόρα γυαλιά 

Άνοιξ την πόρτα

βγες μία βόλτα

κι έχε τον Ήλιο 

για συντροφιά

Κι αν βρέχει χόρεψε 

δίχως ομπρέλα 

αγάπα την τρέλα 

και την ομορφιά 

κάτι ξέρουν οι νέοι του τώρα 

που λένε πως ζουμε μόνο μία φορά 

Άσε τα όνειρα και πιάσε τους στόχους 

κ ασε τους στίχους και γράψε βιβλίο 

να το βαφτίσεις ''εμείς οι δύο''

και να μιλάει για τους ανθρώπους 

'Ακου κορίτσι κοντεύεις τα άντα 

και ας λένε ο χρόνος σημασία δεν έχει 

ζήσε το τώρα σαν να 'ναι για πάντα 

η καρδιά με ψυχή μόνο αντέχει  

Memories in the sky

Imagine the life we could have had 

staring at the ceiling in no existing time

not feeling happy neither sad 

irrational the rational trying to find the rhyme

Maybe a song to say goodbye 

A broken image of tear drops 

All my dreams my high hopes 

memories in the sky 

A field 

A forest 

A windy coast

Apple and cinnamon 

Flowers and wine 

The lake 

The mountain

The sweetest kiss 

flown away

like autumn leaves

Empty and numb 

still try to smile 

can't even cry 

I think.
I die