Γιατί μ΄άφηνεις να πέφτω στο κενό
χωρίς να λες κουβέντα
Χωρίς να δείχνεις πως φοβάσαι
με βλεπεις να καίγομαι αργά
μ΄αφήνεις να καίγομαι
ώσπου να γίνω στάχτη να εξαυλωθώ
να γίνω ένα με το χώμα , τον αέρα , τη θάλασσα
αχ η θάλασσα
νερό μ'αλάτι
αλάτι σαν αυτό που έριχνες
χωρίς τις Ερυνίες να κοιτάς
στις πληγές μου
Και ύστερα
ύστερα μ΄έβλεπες να πονάω και να τρέμω
να τρέμω και να σπαράζω
λίγο πριν το κορμί μου τυλιχτεί στις φλόγες
άναψες σπίρτο και το έριξες στο κενό
αφού πρώτα με άφησες να πέφτω μέσα του
Τώρα , τώρα δεν υπάρχει
μόνο το χτες και το πριν
ούτε μετά,ούτε μετά υπάρχει
μόνο το χτες και το πριν
Σε έναν κόσμο που ζει συμβατικά με τους ανθρώπους
Εραστές σε ένα παρελθόν χαοτικό και αλλοπρόσαλλο
Οκτ. 2004
