Ζεις σε μια πλάνη
μαγεμμένος από αστρικούς ορίζοντες
κρατάς στον ήλιο στα χέρια
και μιλάς με πεταλούδες
Χορεύεις το χορό του χρυσού ελαφιού
πετάς ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων
και ταξιδέυεις σε μελάγχολικές μελωδίες
Ταιριάζεις χρώματα με λέξεις
και ζωγραφίζεις πίνακες ουρανό
Ξεφουσκώνεις τα σύννεφα και πλυμμηρίζεις βροχή όλη τη γη
Ιριδίζον φεγγάρι αντικατοπτρίζει το λευκό φως
μα η καρφίτσα χάθηκε
Πώς θα τρυπίσεις τα σύννεφα τώρα
Τώρα που η πλάση σε άφησε
η μαγεία έσβησε
τώρα που οι πεταλούδες αλλάξανε φτερά
τώρα που ήρθε φθινόπωρο και τα φυλλώματα έγιναν ένα με το χώμα
τώρα που οι μελωδίες φλερτάρουν τη σιωπή
Χάθηκε η καρφίτσα μέσα στο μπλε όλης της γης
πώς να στερέψει το γαλάζιο
είναι το μόνο χρώμα που λατρεύει ο θεός
... το 'χει πει βλέπεις κι ο Ποιητής.
