Στην ίδια συχνότητα
αυτή του ονείρου
για χρόνια
εφτά
με μάτια ανοιχτά
στο σκοτάδι σ' αγγίζω
Σε ταξίδια του νου
σε μέρη ανύπαρκτα
συναισθήματα
σου ψιθυρίζω
Στο γκρι του ουρανού
λόγια ανείπωτα
στα γράφω ποιήματα
σε νανουρίζω
Με τραγούδια μιλάμε εμείς
και κανείς
δεν ξέρει τι λέμε
οι ψυχές μας πονούν
τα χείλη γελούν
τα βράδια κλαίμε
No comments:
Post a Comment