Νόστος το άλγος
πορτόφυλλα διπλοσφραγισμένα.
Άλγος ο νόστος
ζωή σιγή, λυγμού κραυγή.
Όσα κι αν πιάσω άστρα
ο ουρανός μου αδειανός ζητά ανάσα
φωτός χρυσού κι αρμύρας
δρόμων ανοιχτών να περνούν ελεύθερα τα όνειρα.
Το φεγγάρι θρηνεί το χαμό
οδοιπόρων μιας νύχτας θαλασσοπνιγμένης,
ψυχών που στοιχειώνουν σύνορα,
πέτρες κι ατσάλι.
Όσα κι αν πιάσω άστρα, το φεγγάρι θα θρηνεί.
No comments:
Post a Comment