Αυτό το σημείο στη Βάθης που ποτέ δεν θα 'ναι πια το ίδιο ... τσιμέντο και άρωμα Ιουνίου, περιστέρια σε σύρματα της Δεη, σοκάκια δερμάτινα και τζιν ...Μηχανές και γκαζάκια, καπνός και ήλιος στην πλατεία, αστέρια οι κεραίες των σπιτιών ... χαλασμένο τηλέφωνο σπιρτόκουτο με σκοινάκι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι ...
Δεν πέρασαν οι εποχές.. απλώς άλλαξαν... Σου στέλνω τα βράδια και δεν απαντάς ενώ είσαι online...Είχε καιρό να με φλερτάρει ο Νόστος ... τόσο καιρό ούτε καν ο Μορφέας δεν ερχόταν ... μα σήμερα ο πρώτος χτύπησε το τζάμι με πέτρα βοτσαλάκι από την παραλία που είδαμε το ένα και μοναδικό ηλιοβασίλεμμα πριν σε αφήσω πάλι...
Του άνοιξα. Έστρωσα μαύρο σεντόνι και κόκκινα μαξιλάρια και άνοιξα το ράδιο να παίζει, άφησα λίγο την κουρτίνα ανοιχτή ίσα ίσα να βλέπω ουρανό και αφουγγράστηκα την πιο όμορφη μελαγχολία μετά από τόσα χρόνια ... αυτήν την γλυκιά που μας κρατά ζωντανούς, όχι την άλλη που δεν χωράμε πουθενά... αυτή της γλυκιάς μοναξιάς που τη νιώθεις στο στήθος σαν φλόγα που για κάποιο λόγο σου θυμίζει σκηνή απ΄το Τσακάλι και ποίημα της Γώγου μαζί ... Αυτή που την νιώθαμε ίδια τότε κάθε Παρασκευή ... και κάθε απόγευμα μετά το σχολείο...
Ρε ! Νιώθω ακόμα καταλαβαίνεις; ... Νιώθω.. είμαι .. υπάρχω..καταλαβαίνεις δεν χρειάζεται να εξηγώ .. εξάλλου ποτέ δεν νοιαστήκαμε για όσους παίρνουν τα λόγια μας ''αουτ οφ δε κοντεξτ'' ... Δεν τα κατάφεραν, στέκομαι εδώ... Θα γυρίσω μια μέρα... στο υπόσχομαι ... όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί άσε με να δω κι άλλα... και όταν χωρτάσω ... θα γυρίσω να πιούμε σοκολάτα να κοιταζόμαστε στα μάτια και να παίζει το κομμάτι το γνωστό...
Kαι που΄σαι στο 'χα πει και παλιότερα ... ν' ακούς τη διαίσθηση και κάτι που έμαθα εδώ ...
Να φοβάσαι τους επιτιδευμένα ευγενικούς .... σε περνούν για αγενή... όταν μιλάς αλήθειες.
